Pfff, heb even een dipje. De eerste week na het bezoek aan de huisarts leek veelbelovend, maar nu heb ik dat gevoel helemaal niet meer.
In het begin gebeurde er elke keer wel iets als W op de wc zat na een maaltijd. Klein keuteltje, scheetjes, dat soort dingen. Nu gebeurt er niets of nauwelijks iets meer. Afgelopen weekend werden de poeptrainingen steeds vervelender en leverden steeds meer stress op. Zondagmiddag gelukkig weer kunnen doorbreken door zijn twee favoriete knuffels mee te laten helpen met de poeptraining. Nu gaat W wel weer goed naar de wc en doet goed mee, maar het levert niets op.
Vieze broeken zijn de afgelopen dagen wel veel minder geweest. Vanaf vrijdag maar 2 vieze onderbroeken, 1x een veegje en 1x een klein poepje iets groter dan een konijnenkeutel. Duidelijk minder.
Alleen, veel belangrijker, de laatste keer dat hij goed heeft gepoept (wel op de wc gelukkig) was vrijdagochtend. Toen twee worsten ter grootte van kroketten. Daarna niets meer dus.
Ik probeer naar W toe alleen maar te focussen op het goed oefenen en niet in te gaan op of er wel of geen resultaat is, maar het frustreert me enorm.
Dosering die we hebben gekregen van Movicolon in 1 zakje per dag. Ik lees dat dit vaak om te beginnen gedaan wordt om te kijken wat het effect is zodat het daarna waar nodig aangepast (verhoogd) kan worden. Het lijkt me in ons geval in ieder geval niet genoeg.
Volgende week dinsdag heb ik weer een afspraak bij de huisarts, met W samen.
Ik hoop maar dat vandaag alles er weer een keer uitkomt. Gelukkig heeft hij geen last van buikpijn of iets dergelijks, maar toch. Fijn is anders.
Bij ons...
-
dianaB
- Site Admin
- Berichten: 89
- Lid geworden op: 27-02-2012 22:55
Je schrijft dat de poeptrainingen steeds vervelender werden en steeds meer stress opleverden; voor wie, hoe of waaraan merkte je dit? Waardoor?In het begin gebeurde er elke keer wel iets als W op de wc zat na een maaltijd. Klein keuteltje, scheetjes, dat soort dingen. Nu gebeurt er niets of nauwelijks iets meer. Afgelopen weekend werden de poeptrainingen steeds vervelender en leverden steeds meer stress op.
Als toch de focus (bewust of onbewust) teveel gericht is op het resultaat (de verwachtingen kunnen (te) hoog gespannen zijn), dan kan dit leiden tot frustratie, zowel bij W (het toilet is voor de meeste kinderen met poepproblemen een plek die ze liever mijden), als bij jullie, de ouders. Ik kan me dit heel goed voorstellen, begrijp me niet verkeerd.... Bewustwording is een eerste stap, en betekent in de praktijk vaak weer een stapje terug, terug naar een staat van ontspanning & vertrouwen; niet alleen met woorden, maar ook non-verbaal! Probeer je bewust te zijn/worden van de (onbewuste) signalen die je vooral non-verbaal kunt 'verzenden'; zeker gevoelige kinderen kunnen dit naadloos oppikken...
Was er sprake van weerstand, niet willen? Of kan er sprake zijn van niet kunnen...Nu gaat W wel weer goed naar de wc en doet goed mee, maar het levert niets op.
Wat frustreert je enorm? Hoe en waardoor ontstaat deze frustratie?Ik probeer naar W toe alleen maar te focussen op het goed oefenen en niet in te gaan op of er wel of geen resultaat is, maar het frustreert me enorm.
Ieder mens/kind heeft een uniek ontlastingspatroon. Wat is W. unieke ontlastingspatroon? Hoe vaak, hoeveel poepte hij voordat het tobben begon?
Bij kinderen met (functionele) obstipatie (en evt. poepongelukjes) is het wenselijk dat er op een gegeven moment dagelijks wordt gepoept. Het kan altijd zo zijn dat er dagen overgeslagen worden (door wat voor een reden dan ook). De vuistregel is meestal; op de 3e dag niet poepen, hoort de hoeveelheid die er de afgelopen 2 dagen niet gepoept is, ingehaald te worden. De hoeveelheid is natuurlijk afhankelijk van wat een kind eet (dit heb ik al eerder uitgelegd). Bij mijn zoon betekende deze situatie (op de 3e dag geen inhaalslag) extra medicatie en strikte(re) toilettraining! Ik moet hierbij wel vermelden dat wij in de 'onderhoudsfase' van de behandeling zaten. Zo kon ik dreigende obstipatie/retentie en een toename van poepongelukjes voor zijn, danwel beter beheersbaar maken.
Hoe ziet W's ontlasting eruit? Maak gebruik van de poepschaal! Is er, sinds hij Movicolon gebruikt, iets veranderd aan de consistentie?
1 zakje p.d als startdosering, indien er sprake is van 'vieze broeken' mét onderliggende obstipatie, is een 'homeopatische' dosering......Bij (ernstige) obstipatie/impactie start je hoog, en ga je daarna over op onderhoud.
Feit is dat er sprake is van 'vieze broeken'. Er is nog niet feitelijk vastgesteld d.m.v lichamelijk onderzoek/anamnese of er daadwerkelijk sprake is van obstipatie, danwel impactie. Als dit wel het geval is, dient er te worden gestart met een hoge dosering: 1-1,5 gram/kg/dag gedurende 5-7 dagen. Voorkeur oraal, indien nodig ook rectaal (klysma's bijv.). Als de buik goed leeg is, overgaan op onderhoudsdosering, continueren toilettraining, dagboek etc etc.......
Belangrijkste stap voor jullie dus: jullie bezoek aan de HA komende week......
Succes!
Diana
-
Renate
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 10-10-2013 14:33
Hoi,
Voor W werden de poeptrainingen vervelender. En dus voor ons ook. In het begin ging hij braaf mee, maar toen het nieuwe er vanaf was, wilde hij niet meer. Hij vindt spelen met zijn zus of met speelgoed uiteraard leuker dan 5 minuten op de wc zitten, hoe vrolijk ik daar ook probeer te doen. Vanaf het moment dat hij begon tegen te stribbelen, leverde het ook niets meer op. Dat snap ik ook wel. Als hij dan na aanmoediging toch op de wc zat, moest ik hem de hele tijd eraan herinneren om goed te gaan zitten, om niet op te staan, om zijn sokken los te laten, om het wc-papier te laten hangen, noem maar op. W wilde alles doen, behalve met de poeptraining bezig te zijn. Gelukkig gaat dat nu weer beter nu zijn knuffels hem komen helpen.
De focus naar W toe ligt echt niet op het resultaat, maar op de training. W is van nature een mannetje dat heel erg resultaatgericht denkt. En als hij denkt dat hij het resultaat niet kan halen, gooit hij de handdoek in de ring. Zo ook hier. Ik ben me daar heel erg van bewust. We hebben in het verleden geprobeerd zijn zelfvertrouwen op te krikken door hem regelmatig te wijzen op dingen die hij goed kan / doet. Dat werkte heel erg averechts. Daarna hebben we het helemaal anders aangepakt. We geven zoveel mogelijk aan dat het he-le-maal niet erg is als je iets niet kunt, dat iedereen fouten maakt en dat we hem een superventje vinden, ook als hem dingen niet lukken. We laten zoveel mogelijk onze eigen fouten zien die we zelf maken en we wijzen hem erop als anderen fouten maken. En we geven daarbij dan weer aan dat we het niet erg vinden als die anderen fouten maken, dat we hen toch wel leuk vinden. Die aanpak werkt bij W wel. Nu durft hij wel nieuwe dingen aan te pakken en als het niet meteen lukt, raakt hij lang niet zo snel gefrustreerd en probeert hij het gewoon weer.
Maar ik merk ook wel echt dat hij met het poepen voor zichzelf de lat weer erg hoog legt. Ik probeer hem constant terug te brengen naar dat het enige wat hij hoeft te doen het oefenen is en dat het poepen vanzelf wel een keer komt. Ik leg hem regelmatig als ik merk dat hij te gefocust is op resultaat uit dat twee dingen belangrijk zijn nu. Dat hij goed oefent en dat jet medicijntje zijn werk moet doen. En dat ik zie dat hij super zijn best doet en dat hij er alles aan doet. Dat medicijn moet wat beter werken. Maar vooralsnog pikt hij dat niet helemaal op. Waar ik het bijvoorbeeld aan merk dat hij te gefocust is op resultaat? Ik heb allemaal stickers gemaakt met opgestoken duimen erop in verschillende kleuren en verschillende uitvoeringen. Na elke oefening mag hij een sticker uitkiezen en die op een kaart plakken. Hij vraagt dan: was er iets gekomen, mama? Ik antwoord dan dat er niets kwam, maar dat hij een sticker krijgt omdat hij zo super zijn best heeft gedaan en ik zo trots op hem ben. Maar hij pakt dan steevast elke keer een rode duim, "omdat het niet gelukt is". Die rode duimen zijn nu op en die maak ik geen nieuwe. Die duimen moeten positief zijn en hij slaagt erin om het toch een beetje negatief te maken. Gelukkig kent hij de betekenis nog niet van een duim die naar beneden wijst, anders zou hij waarschijnlijk ook nog de stickers ondersteboven opplakken.
Er is dus wel degelijk sprake van te veel focus op resultaat, maar dat komt echt uit W.
Daardoor is het wel zo dat hij er geen zin meer in heeft en wij boos worden en dat stralen we absoluut te veel uit. Meer nog non verbaal dan verbaal. En dat helpt zeker niet. En ook dat is sterk verbetert nu zijn knuffels hem helpen.
Ik denk dat er sprake is van niet willen EN niet kunnen. Het een versterkt het ander en zo zit je voor je het weet in een cirkel waar je helemaal niet in wilde.
Het frustreert me enorm dat jet poepen niet lukt. Niet dat het tijdens de trainingen niet lukt, dat ben ik sowieso nog niet gewend. Maar ik ben het wel gewend dat hij na maximaal twee dagen niet poepen wel uit zichzelf poept op een rustig moment. Dat dat uitblijft, frustreert me. Vooral vanuit de gedachte dat het niet goed voor je kan zijn als je zolang alles binnen houdt.
Normaal gesproken, in tijden dat het wel goed gaat, gaat W minimaal 1x per dag poepen, regelmatig twee keer. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest, toen hij nog in de luiers zat, maar ook daarna.
Maar goed inmiddels is er ook weer goed nieuws. Vanmiddag en vroeg op de avond twee keer vieze broek. Meer dan overloopdiarree, echt kleine drolletjes. Even voor bedtijd zat hij op zijn kamer te spelen en ik hoorde hem kreunen. Ik vroeg of hij soms moest poepen. In eerste instantie zei hij van niet en toen zag ik hem denken. O, jawel. Hij had het wederom zelf echt niet opgepikt. Maar goed, hij dus naar de wc. Heel schetig zei hij: "ik ga eerst een keer blazen". Daar beginnen we altijd mee op de wc. En toen: "en nu ga ik duwen"......"Hé, ik hoef niet eens meer mijn billen dicht te knijpen, hij komt al!". Kennelijk is hij toch bewuster met de poeptrainingen bezig dan ik soms denk. Hoe dan ook, na inspectie bleek het een nummer 4 op onze kaart te zijn. Dat is een lange worst, soepel, glad, zeker niet uitgedroogd. Eigenlijk zoals poep zou moeten zijn en in ieder geval niet wat je verwacht bij iemand die al 4,5 dag niet gepoept heeft. En hoeveel? Als je hem uit zou rollen, dan zou de worst een diameter hebben tussen een kroket en een frikadel en de lengte van wel zeker twee frikadellen. Erg blij mee dus.
Dat is het enige wat de medicijnen voor mijn gevoel wel doen, dat hij nu niet meer van die olifantendrollen heeft, maar worsten met een enigszins normale diameter.
We wachten weer af....
En in de tussentijd probeer ik maar weer nieuwe trucjes te bedenken om hem ervan te doordringen dat het enige wat hij hoeft te doen het oefenen is....
Voor W werden de poeptrainingen vervelender. En dus voor ons ook. In het begin ging hij braaf mee, maar toen het nieuwe er vanaf was, wilde hij niet meer. Hij vindt spelen met zijn zus of met speelgoed uiteraard leuker dan 5 minuten op de wc zitten, hoe vrolijk ik daar ook probeer te doen. Vanaf het moment dat hij begon tegen te stribbelen, leverde het ook niets meer op. Dat snap ik ook wel. Als hij dan na aanmoediging toch op de wc zat, moest ik hem de hele tijd eraan herinneren om goed te gaan zitten, om niet op te staan, om zijn sokken los te laten, om het wc-papier te laten hangen, noem maar op. W wilde alles doen, behalve met de poeptraining bezig te zijn. Gelukkig gaat dat nu weer beter nu zijn knuffels hem komen helpen.
De focus naar W toe ligt echt niet op het resultaat, maar op de training. W is van nature een mannetje dat heel erg resultaatgericht denkt. En als hij denkt dat hij het resultaat niet kan halen, gooit hij de handdoek in de ring. Zo ook hier. Ik ben me daar heel erg van bewust. We hebben in het verleden geprobeerd zijn zelfvertrouwen op te krikken door hem regelmatig te wijzen op dingen die hij goed kan / doet. Dat werkte heel erg averechts. Daarna hebben we het helemaal anders aangepakt. We geven zoveel mogelijk aan dat het he-le-maal niet erg is als je iets niet kunt, dat iedereen fouten maakt en dat we hem een superventje vinden, ook als hem dingen niet lukken. We laten zoveel mogelijk onze eigen fouten zien die we zelf maken en we wijzen hem erop als anderen fouten maken. En we geven daarbij dan weer aan dat we het niet erg vinden als die anderen fouten maken, dat we hen toch wel leuk vinden. Die aanpak werkt bij W wel. Nu durft hij wel nieuwe dingen aan te pakken en als het niet meteen lukt, raakt hij lang niet zo snel gefrustreerd en probeert hij het gewoon weer.
Maar ik merk ook wel echt dat hij met het poepen voor zichzelf de lat weer erg hoog legt. Ik probeer hem constant terug te brengen naar dat het enige wat hij hoeft te doen het oefenen is en dat het poepen vanzelf wel een keer komt. Ik leg hem regelmatig als ik merk dat hij te gefocust is op resultaat uit dat twee dingen belangrijk zijn nu. Dat hij goed oefent en dat jet medicijntje zijn werk moet doen. En dat ik zie dat hij super zijn best doet en dat hij er alles aan doet. Dat medicijn moet wat beter werken. Maar vooralsnog pikt hij dat niet helemaal op. Waar ik het bijvoorbeeld aan merk dat hij te gefocust is op resultaat? Ik heb allemaal stickers gemaakt met opgestoken duimen erop in verschillende kleuren en verschillende uitvoeringen. Na elke oefening mag hij een sticker uitkiezen en die op een kaart plakken. Hij vraagt dan: was er iets gekomen, mama? Ik antwoord dan dat er niets kwam, maar dat hij een sticker krijgt omdat hij zo super zijn best heeft gedaan en ik zo trots op hem ben. Maar hij pakt dan steevast elke keer een rode duim, "omdat het niet gelukt is". Die rode duimen zijn nu op en die maak ik geen nieuwe. Die duimen moeten positief zijn en hij slaagt erin om het toch een beetje negatief te maken. Gelukkig kent hij de betekenis nog niet van een duim die naar beneden wijst, anders zou hij waarschijnlijk ook nog de stickers ondersteboven opplakken.
Er is dus wel degelijk sprake van te veel focus op resultaat, maar dat komt echt uit W.
Daardoor is het wel zo dat hij er geen zin meer in heeft en wij boos worden en dat stralen we absoluut te veel uit. Meer nog non verbaal dan verbaal. En dat helpt zeker niet. En ook dat is sterk verbetert nu zijn knuffels hem helpen.
Ik denk dat er sprake is van niet willen EN niet kunnen. Het een versterkt het ander en zo zit je voor je het weet in een cirkel waar je helemaal niet in wilde.
Het frustreert me enorm dat jet poepen niet lukt. Niet dat het tijdens de trainingen niet lukt, dat ben ik sowieso nog niet gewend. Maar ik ben het wel gewend dat hij na maximaal twee dagen niet poepen wel uit zichzelf poept op een rustig moment. Dat dat uitblijft, frustreert me. Vooral vanuit de gedachte dat het niet goed voor je kan zijn als je zolang alles binnen houdt.
Normaal gesproken, in tijden dat het wel goed gaat, gaat W minimaal 1x per dag poepen, regelmatig twee keer. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest, toen hij nog in de luiers zat, maar ook daarna.
Maar goed inmiddels is er ook weer goed nieuws. Vanmiddag en vroeg op de avond twee keer vieze broek. Meer dan overloopdiarree, echt kleine drolletjes. Even voor bedtijd zat hij op zijn kamer te spelen en ik hoorde hem kreunen. Ik vroeg of hij soms moest poepen. In eerste instantie zei hij van niet en toen zag ik hem denken. O, jawel. Hij had het wederom zelf echt niet opgepikt. Maar goed, hij dus naar de wc. Heel schetig zei hij: "ik ga eerst een keer blazen". Daar beginnen we altijd mee op de wc. En toen: "en nu ga ik duwen"......"Hé, ik hoef niet eens meer mijn billen dicht te knijpen, hij komt al!". Kennelijk is hij toch bewuster met de poeptrainingen bezig dan ik soms denk. Hoe dan ook, na inspectie bleek het een nummer 4 op onze kaart te zijn. Dat is een lange worst, soepel, glad, zeker niet uitgedroogd. Eigenlijk zoals poep zou moeten zijn en in ieder geval niet wat je verwacht bij iemand die al 4,5 dag niet gepoept heeft. En hoeveel? Als je hem uit zou rollen, dan zou de worst een diameter hebben tussen een kroket en een frikadel en de lengte van wel zeker twee frikadellen. Erg blij mee dus.
Dat is het enige wat de medicijnen voor mijn gevoel wel doen, dat hij nu niet meer van die olifantendrollen heeft, maar worsten met een enigszins normale diameter.
We wachten weer af....
En in de tussentijd probeer ik maar weer nieuwe trucjes te bedenken om hem ervan te doordringen dat het enige wat hij hoeft te doen het oefenen is....
-
dianaB
- Site Admin
- Berichten: 89
- Lid geworden op: 27-02-2012 22:55
Hoi Renate,
Toilettraining kan voor een kind met obstipatie/vieze broeken erg frustrerend zijn; iets 'moeten' proberen wat vaak niet lukt, is frustrerend en demotiverend.
Bovendien kunnen problemen met concentratie en/of aandacht de tijd dat ze op het toilet 'moeten' oefenen bemoeilijken.
Toilettraining = maximaal 5 minuten. Je zou deze tijd iets kunnen 'bekorten', onderzoek welke tijdspanne voor jouw zoon 'haalbaar' is. Bouw dit rustig op. Je schrijft dat het met de knuffels beter gaat; op welke manier worden deze knuffels gebruikt? Zomaar, deze vraag, uit nieuwsgierigheid
Belangrijk is om de toilettraining te koppelen aan een 'vaste' handeling of activiteit; na een maaltijd bijv; je maakt dan ook nog gebruik van de zgn. gastro-colische reflex. De toilettraining moet een onderdeel worden van het dagelijks leven, een vaste routine, net zoals tandenpoetsen. Door de training te koppelen aan een vast moment zoals de maaltijd bv. leer je je kind zelfstandig te denken aan de training. Zo zal de training na verloop van tijd minder 'vergeten' worden en minder strijd oproepen.
Leg je zoon uit hoe het zit met obstipatie, vieze broeken, medicatie (hoe werkt en wat doet de movicolon) en het waarom van de training = EDUCATIE. Ook al heb je het idee dat hij het allemaal wel 'weet'; uitleggen, uitleggen en nog eens uitleggen. Doe dit evt. ondersteund met filmpjes (een paar hiervan staan ook op dit forum). De training is er om te oefenen in het voelen van aandrang en het versterken van de 'poepspieren'. Dat is wat je benoemt als 'gewenst' gedrag. Het benoemen van het 'gedrag' poepen laat je achterwege.
Je zou de stickers helemaal achterwege kunnen laten; ook al plakt hij zelf de rode stickers op (die nu op zijn), de visueel zichtbare 'missers' overheersen en werkt ook demotiverend. Maak dan liever gebruik van enkel en alleen 'verbale bekrachtigers'; dit doe je immers ook al.
De toilettraining is om te leren; als je iets NOG niet kunt, kun je het leren. Leren = proberen & proberen = leren is hier het motto.
Toilettraining kun je verplichten (!), maar poepen natuurlijk niet. Poepen is een autonome bezigheid.
Mijn zoon is ooit 'kampioen' ophouden geweest. Ook toen, terwijl hij over-gelaxeerd werd, was hij in staat om de volledig vloeibare, waterdunne ontlasting op te houden. Zodat bij ons de angst/onmacht/wanhoop aan onze lippen stond, en bij hem letterlijk de poep tot aan zijn strottehoofd; zijn lichaam ging ook nog eens (alarm)signalen afgeven, want van zoveel poep/opgehoopte troep in je lijf wordt je wel ziek....maar voor hem was dit allang geen 'keuze' meer. Hij kon niet meer anders. Voor ons als ouders de moeilijke 'opdracht' om te ont-spannen, vertrouwen uit te stralen: dit komt goed! ondanks de SHIT waarin je als gezin zit.....
Nogmaals het allerbelangrijkste: uitsluiten/aantonen dat er sprake is van obstipatie (lichamelijk onderzoek/anamnese), adequate laxantia-behandeling. KUNNEN poepen (doorstroming ontlasting, laxantia) = een voorwaarde voor WILLEN poepen (loslaten, toilettraining e.d.).
Hartegroet,
Diana
Toilettraining kan voor een kind met obstipatie/vieze broeken erg frustrerend zijn; iets 'moeten' proberen wat vaak niet lukt, is frustrerend en demotiverend.
Bovendien kunnen problemen met concentratie en/of aandacht de tijd dat ze op het toilet 'moeten' oefenen bemoeilijken.
Toilettraining = maximaal 5 minuten. Je zou deze tijd iets kunnen 'bekorten', onderzoek welke tijdspanne voor jouw zoon 'haalbaar' is. Bouw dit rustig op. Je schrijft dat het met de knuffels beter gaat; op welke manier worden deze knuffels gebruikt? Zomaar, deze vraag, uit nieuwsgierigheid
Belangrijk is om de toilettraining te koppelen aan een 'vaste' handeling of activiteit; na een maaltijd bijv; je maakt dan ook nog gebruik van de zgn. gastro-colische reflex. De toilettraining moet een onderdeel worden van het dagelijks leven, een vaste routine, net zoals tandenpoetsen. Door de training te koppelen aan een vast moment zoals de maaltijd bv. leer je je kind zelfstandig te denken aan de training. Zo zal de training na verloop van tijd minder 'vergeten' worden en minder strijd oproepen.
Leg je zoon uit hoe het zit met obstipatie, vieze broeken, medicatie (hoe werkt en wat doet de movicolon) en het waarom van de training = EDUCATIE. Ook al heb je het idee dat hij het allemaal wel 'weet'; uitleggen, uitleggen en nog eens uitleggen. Doe dit evt. ondersteund met filmpjes (een paar hiervan staan ook op dit forum). De training is er om te oefenen in het voelen van aandrang en het versterken van de 'poepspieren'. Dat is wat je benoemt als 'gewenst' gedrag. Het benoemen van het 'gedrag' poepen laat je achterwege.
Je zou de stickers helemaal achterwege kunnen laten; ook al plakt hij zelf de rode stickers op (die nu op zijn), de visueel zichtbare 'missers' overheersen en werkt ook demotiverend. Maak dan liever gebruik van enkel en alleen 'verbale bekrachtigers'; dit doe je immers ook al.
De toilettraining is om te leren; als je iets NOG niet kunt, kun je het leren. Leren = proberen & proberen = leren is hier het motto.
Toilettraining kun je verplichten (!), maar poepen natuurlijk niet. Poepen is een autonome bezigheid.
Mijn zoon is ooit 'kampioen' ophouden geweest. Ook toen, terwijl hij over-gelaxeerd werd, was hij in staat om de volledig vloeibare, waterdunne ontlasting op te houden. Zodat bij ons de angst/onmacht/wanhoop aan onze lippen stond, en bij hem letterlijk de poep tot aan zijn strottehoofd; zijn lichaam ging ook nog eens (alarm)signalen afgeven, want van zoveel poep/opgehoopte troep in je lijf wordt je wel ziek....maar voor hem was dit allang geen 'keuze' meer. Hij kon niet meer anders. Voor ons als ouders de moeilijke 'opdracht' om te ont-spannen, vertrouwen uit te stralen: dit komt goed! ondanks de SHIT waarin je als gezin zit.....
Nogmaals het allerbelangrijkste: uitsluiten/aantonen dat er sprake is van obstipatie (lichamelijk onderzoek/anamnese), adequate laxantia-behandeling. KUNNEN poepen (doorstroming ontlasting, laxantia) = een voorwaarde voor WILLEN poepen (loslaten, toilettraining e.d.).
Hartegroet,
Diana
-
Renate
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 10-10-2013 14:33
Je laatste berichtje heeft me (wederom) aan het denken gezet, Dianne. De benaming poeptraining was achteraf niet de beste. We hebben het nu omgedoopt naar bilspiertraining. Ik heb W daarbij ook uitgelegd waarom. Dat we die trainingen niet doen om op dat moment te kunnen poepen, maar om zijn spieren in zijn billen sterker te maken, zodat wanneer er toevallig wel poep is, zijn spieren de poep beter naar buiten kunnen werken. Dat lijkt hij elke keer dat we het uitleggen beter te snappen. In mijn uitleg haal ik ook elke keer het voorbeeld van de filmpjes erbij over hoe poepen zou moeten gaan en wat er gebeurt als het niet gaat zoals het zou moeten. Die met de poepvrachtwagens die in de darmen opeenhopen en de poepmotor die er dan ongemerkt voorbij gaat. Die filmpjes bekijken we regelmatig en ik probeer regelmatig nog eens stukje bij beetje uit te leggen hoe het allemaal werkt en wat er gebeurt.
De stickerkaarten werken verder wel fijn om in beeld te brengen welke trainingen er al op zitten en of er nog een training komt.
We trainen idd altijd na een maaltijd, W heeft dat ook al wel prima in de gaten.
Verder hebben we elke week een nieuwe kaart, dus de rode stickers zijn uit beeld. Inmiddels allemaal nieuwe stickers gemaakt met leuke figuurtjes die hun duim opsteken. Blauwe, groene, gele, oranje.....
Zijn knuffels en de training. Ik praat dan met W via de knuffels. Ik laat hem beginnen met tegen de buiken van de knuffels aan te blazen. Dat vinden ze leuk en daar moeten ze om lachen. Vervolgens roepen de knuffels om de beurt wanneer W zijn billen dicht moet knijpen en wanneer hij moet duwen. De grote beer roept wanneer hij moet duwen en die duwt dan zelf ook en laat daarbij wel eens een scheetje. Kan gebeuren
Nu heeft W sinds kort een nieuw vliegtuigje. El Chupacabra, zijn favoriete karakter uit de film Planes. Die helpt nu ook ooit mee. W moet dan eerst tegen de propeller aanblazen zodat die gaat draaien. Vervolgens moet hij zijn billen dichtknijpen als El Chupacabra omhoog vliegt en duwen wanneer die weer omlaag vliegt. Vanmiddag voelde W tijdens de training een poep aankomen, dus vroeg hij aan het vliegtuigje of die even van heeeeeeel hoog naar beneden kon vliegen zodat hij wat langer kon duwen. Dus ik op het trapje gaan staan, zodat ik het vliegtuigje lang naar beneden kon laten vliegen. Had resultaat in de vorm van een plons in de wc.
Belangrijkste voor mij is dat dit soort spelletjes de sfeer ontspannen houden en ervoor zorgen dat W goed meewerkt.
Neemt niet weg dat hij uiteindelijk zal moeten leren dit zelfstandig te doen. Ik kan moeilijk altijd bij hem blijven zitten, lijkt me toch ook niet de bedoeling.
Ik ben het geheel met je eens dat kunnen poepen een voorwaarde is voor willen poepen. Eens kijken wat de huisarts dinsdag zegt met betrekking tot zijn medicatie. Ik ben in ieder geval blij dat ik dan al zo'n 2,5 week een poepdagboek bijhoud, kan ik duidelijker malen dat 1 zakje Movicolon nog niet echt zoden aan de dijk zet. Het is mij in dat dagboek zonneklaar dat W na een flinke ontlasting van zeker twee kroketten lang met een diameter van wederom een kroket gewoon in staat is om een uur later weer een vieze broek te hebben. Lijkt mij toch duidelijk een teken dat hij ondanks de medicijnen en zijn enorme inzit nog steeds niet leeg kan poepen.
Ben benieuwd.
Fijn trouwens om te lezen dat T het poepen op het moment onder controle heeft. Hoe oud is hij nu ook alweer?
Heeft hij trouwens ooit last gehad van pesterijen door dit gedoe?
Groetjes, Renate
De stickerkaarten werken verder wel fijn om in beeld te brengen welke trainingen er al op zitten en of er nog een training komt.
We trainen idd altijd na een maaltijd, W heeft dat ook al wel prima in de gaten.
Verder hebben we elke week een nieuwe kaart, dus de rode stickers zijn uit beeld. Inmiddels allemaal nieuwe stickers gemaakt met leuke figuurtjes die hun duim opsteken. Blauwe, groene, gele, oranje.....
Zijn knuffels en de training. Ik praat dan met W via de knuffels. Ik laat hem beginnen met tegen de buiken van de knuffels aan te blazen. Dat vinden ze leuk en daar moeten ze om lachen. Vervolgens roepen de knuffels om de beurt wanneer W zijn billen dicht moet knijpen en wanneer hij moet duwen. De grote beer roept wanneer hij moet duwen en die duwt dan zelf ook en laat daarbij wel eens een scheetje. Kan gebeuren
Nu heeft W sinds kort een nieuw vliegtuigje. El Chupacabra, zijn favoriete karakter uit de film Planes. Die helpt nu ook ooit mee. W moet dan eerst tegen de propeller aanblazen zodat die gaat draaien. Vervolgens moet hij zijn billen dichtknijpen als El Chupacabra omhoog vliegt en duwen wanneer die weer omlaag vliegt. Vanmiddag voelde W tijdens de training een poep aankomen, dus vroeg hij aan het vliegtuigje of die even van heeeeeeel hoog naar beneden kon vliegen zodat hij wat langer kon duwen. Dus ik op het trapje gaan staan, zodat ik het vliegtuigje lang naar beneden kon laten vliegen. Had resultaat in de vorm van een plons in de wc.
Belangrijkste voor mij is dat dit soort spelletjes de sfeer ontspannen houden en ervoor zorgen dat W goed meewerkt.
Neemt niet weg dat hij uiteindelijk zal moeten leren dit zelfstandig te doen. Ik kan moeilijk altijd bij hem blijven zitten, lijkt me toch ook niet de bedoeling.
Ik ben het geheel met je eens dat kunnen poepen een voorwaarde is voor willen poepen. Eens kijken wat de huisarts dinsdag zegt met betrekking tot zijn medicatie. Ik ben in ieder geval blij dat ik dan al zo'n 2,5 week een poepdagboek bijhoud, kan ik duidelijker malen dat 1 zakje Movicolon nog niet echt zoden aan de dijk zet. Het is mij in dat dagboek zonneklaar dat W na een flinke ontlasting van zeker twee kroketten lang met een diameter van wederom een kroket gewoon in staat is om een uur later weer een vieze broek te hebben. Lijkt mij toch duidelijk een teken dat hij ondanks de medicijnen en zijn enorme inzit nog steeds niet leeg kan poepen.
Ben benieuwd.
Fijn trouwens om te lezen dat T het poepen op het moment onder controle heeft. Hoe oud is hij nu ook alweer?
Heeft hij trouwens ooit last gehad van pesterijen door dit gedoe?
Groetjes, Renate
-
dianaB
- Site Admin
- Berichten: 89
- Lid geworden op: 27-02-2012 22:55
Hoi Renate,
Super hoe knuffels kunnen werken! Zij kunnen een brug bouwen tussen datgene wat jij wilt overbrengen en wat jouw zoon wilt "uitdrukken" (letterlijk en figuurlijk)
T. wordt in de komende maand Maart 6 jaar. Zijn poepproblemen spelen zich grotendeels 'binnenshuis' af. Dat wil niet zeggen dat het alleen maar thuis optreedt. De piek van zijn SHIT ellende speelde zich af tussen zijn 2e en 5e levensjaar. Er is gelukkig op school (zeker de basisschool) geen sprake geweest van grote of frequente poepongelukjes. Dan is het ook zo dat poep en plasongelukjes in de kleuterklassen nog relatief 'gewoon' zijn; 'gewoon' is het natuurlijk niet, maar het wordt min of meer (nog) geaccepteerd. Ook de juffen en meester van de kleuterklassen zijn altijd zeer adequaat omgegaan met T's buik en poepproblematiek. Wij, als gezin, worden vooral geconfronteerd met terugvallen en (dreigende) obstipatie/retentie/vieze broeken tijdens de (lange) schoolvakanties. M.n afgelopen zomer(vakantie) was het weer flink tobben. Waarschijnlijk speelt het wegvallen van de (school)structuur en ritme een rol (één van de factoren) v.w.b hardnekkig ophoud en vasthoudgedrag. T. lijkt nogal structuur en ritme gevoelig.....m.a.w hij heeft dit nodig.
HARTelijke groet,
Diana X
Super hoe knuffels kunnen werken! Zij kunnen een brug bouwen tussen datgene wat jij wilt overbrengen en wat jouw zoon wilt "uitdrukken" (letterlijk en figuurlijk)
T. wordt in de komende maand Maart 6 jaar. Zijn poepproblemen spelen zich grotendeels 'binnenshuis' af. Dat wil niet zeggen dat het alleen maar thuis optreedt. De piek van zijn SHIT ellende speelde zich af tussen zijn 2e en 5e levensjaar. Er is gelukkig op school (zeker de basisschool) geen sprake geweest van grote of frequente poepongelukjes. Dan is het ook zo dat poep en plasongelukjes in de kleuterklassen nog relatief 'gewoon' zijn; 'gewoon' is het natuurlijk niet, maar het wordt min of meer (nog) geaccepteerd. Ook de juffen en meester van de kleuterklassen zijn altijd zeer adequaat omgegaan met T's buik en poepproblematiek. Wij, als gezin, worden vooral geconfronteerd met terugvallen en (dreigende) obstipatie/retentie/vieze broeken tijdens de (lange) schoolvakanties. M.n afgelopen zomer(vakantie) was het weer flink tobben. Waarschijnlijk speelt het wegvallen van de (school)structuur en ritme een rol (één van de factoren) v.w.b hardnekkig ophoud en vasthoudgedrag. T. lijkt nogal structuur en ritme gevoelig.....m.a.w hij heeft dit nodig.
HARTelijke groet,
Diana X
-
Renate
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 10-10-2013 14:33
Hallo,
Al een tijdje niet meer geweest hier. Even een update.
Het gaat met ups en downs. De regelmaat van drie keer per dag na het eten na de wc leek W goed te doen. Minder vaak ongelukjes, minder grote ongelukjes en steeds vaker resultaat tijdens de wc-trainingen. Afgelopen donderdag ging het helemaal mis. Drie keer zo'n enorme hoeveelheid ontlasting in zijn onderbroek, dat heb ik zo nog nooit gezien. Hele onderbroek vies, dikke laag. En behoorlijk dun, nagenoeg vloeibaar. En omdat de ontlasting al een week veel dunner was dan een 'zachte worst substantie' hebben we besloten om eventjes te stoppen met de laxeermiddelen en het even goed in de gaten te houden. Vrijdag weer twee van dat soort onderbroeken. Zaterdag en zondag werd de ontlasting weer wat dikker (normaler), maar de ongelukjes bleven komen en in mijn ogen vervelender nog, de wc-trainingen leverden helemaal niets meer op.
Dat wil zeggen, het leverde wel iets op, een enorme hoeveelheid frustratie. Ik werd er helemaal gek van, zag het niet meer zitten. Zondagavond hebben mijn man en ik dit besproken en besloten dat er iets moest veranderen. Het gehele gebeuren werd zo enorm negatief, in een paar dagen tijd was alles wat positief was weg en werd er alleen nog maar gemopperd en gehuild. En ik snap helemaal hoe belangrijk het is dat de sfeer positief blijft, maar ik kreeg het gewoon even niet meer voor elkaar.
Dus hebben we maar weer eens een beloningsvel gemaakt met stickers te verdienen voor W als hij uit eigen beweging naar de wc gaat en poept, ongeacht de hoeveelheid. En op gezette tijden levert dat een klein chocolaatje op. Nou, dat ging erin. Gisteren meteen 4 stickers verdiend. 1e keer duimgrootte, 2e keer erwtje en de volgende twee keren kroketten. En vanmorgen meteen weer een kroket er achteraan. Allemaal zacht, maar stevig genoeg. Gisteren een schone onderbroek en vandaag twee keer een redelijk klein plakje. Op zich super dus. Ware het niet dat hij in plaats daarvan vandaag 3 keer enorm in zijn broek geplast heeft. Wat nu weer? Ik dacht dat ik gek werd de derde keer. Gelukkig nam mijn man het over en kon in onze dochter gaan voorlezen terwijl hij W onder de douche deed en alles afhandelde. Kon ik weer even rustig worden. Ik word hier zo wanhopig van, ik snap er niets meer van.
Objectief gezien zou ik zeggen dat dit een enorme schreeuw om aandacht is. Maar waarvoor? Zowel mijn man als ik doen erg veel met beide kindjes, brengen veel tijd met hen door en zijn veel echt met ze bezig. En toch is er iets. Kennelijk. Maar wat dan?
Vrijdag 3 januari gaan we voor het eerst naar de poeppolie. Hopelijk komen we daar verder.
Al een tijdje niet meer geweest hier. Even een update.
Het gaat met ups en downs. De regelmaat van drie keer per dag na het eten na de wc leek W goed te doen. Minder vaak ongelukjes, minder grote ongelukjes en steeds vaker resultaat tijdens de wc-trainingen. Afgelopen donderdag ging het helemaal mis. Drie keer zo'n enorme hoeveelheid ontlasting in zijn onderbroek, dat heb ik zo nog nooit gezien. Hele onderbroek vies, dikke laag. En behoorlijk dun, nagenoeg vloeibaar. En omdat de ontlasting al een week veel dunner was dan een 'zachte worst substantie' hebben we besloten om eventjes te stoppen met de laxeermiddelen en het even goed in de gaten te houden. Vrijdag weer twee van dat soort onderbroeken. Zaterdag en zondag werd de ontlasting weer wat dikker (normaler), maar de ongelukjes bleven komen en in mijn ogen vervelender nog, de wc-trainingen leverden helemaal niets meer op.
Dat wil zeggen, het leverde wel iets op, een enorme hoeveelheid frustratie. Ik werd er helemaal gek van, zag het niet meer zitten. Zondagavond hebben mijn man en ik dit besproken en besloten dat er iets moest veranderen. Het gehele gebeuren werd zo enorm negatief, in een paar dagen tijd was alles wat positief was weg en werd er alleen nog maar gemopperd en gehuild. En ik snap helemaal hoe belangrijk het is dat de sfeer positief blijft, maar ik kreeg het gewoon even niet meer voor elkaar.
Dus hebben we maar weer eens een beloningsvel gemaakt met stickers te verdienen voor W als hij uit eigen beweging naar de wc gaat en poept, ongeacht de hoeveelheid. En op gezette tijden levert dat een klein chocolaatje op. Nou, dat ging erin. Gisteren meteen 4 stickers verdiend. 1e keer duimgrootte, 2e keer erwtje en de volgende twee keren kroketten. En vanmorgen meteen weer een kroket er achteraan. Allemaal zacht, maar stevig genoeg. Gisteren een schone onderbroek en vandaag twee keer een redelijk klein plakje. Op zich super dus. Ware het niet dat hij in plaats daarvan vandaag 3 keer enorm in zijn broek geplast heeft. Wat nu weer? Ik dacht dat ik gek werd de derde keer. Gelukkig nam mijn man het over en kon in onze dochter gaan voorlezen terwijl hij W onder de douche deed en alles afhandelde. Kon ik weer even rustig worden. Ik word hier zo wanhopig van, ik snap er niets meer van.
Objectief gezien zou ik zeggen dat dit een enorme schreeuw om aandacht is. Maar waarvoor? Zowel mijn man als ik doen erg veel met beide kindjes, brengen veel tijd met hen door en zijn veel echt met ze bezig. En toch is er iets. Kennelijk. Maar wat dan?
Vrijdag 3 januari gaan we voor het eerst naar de poeppolie. Hopelijk komen we daar verder.