Een kastje met rommel of papierwerk…
Een kastje vol herinneringen, niet geschikt op ieder moment…
Een kastje met zaken die er niet toe doen…
Wij hebben thuis een kastje in de keuken…
Het deurtje is altijd gesloten…
Maar vele keren per dag gaat het even gauw open…
Dan pakken we wat we nodig hebben, om het deurtje gauw te sluiten…
Het kastje raakt voller en voller…
Af en toe kan er iets uit…
Maar vaker komt er iets bij…
Het kastje bevat belangrijke dingen…
Van levensbelang durf ik wel te zeggen…
In die zin, dat we niet zonder kunnen…
Vandaag had ik een gesprek met de kinderarts over ons kastje…
De longarts had haar gemaild over het laatste bezoek…
En ze waren het met elkaar eens: het kastje raakt vol…
Te vol? Nee, want ook vandaag komt er weer iets bij…
Op een dag als vandaag opent er dan ook een kastje in mijn hart…
Een kastje dat ik vaker gesloten houd…
Een kastje met herinneringen aan verdriet en pijn…
Een kastje met gevoelens van een moeder…
Van een moeder met een bijzonder kind…
Even laat ik het deurtje open staan…
Ik gluur even naar binnen en sluit mijn ogen…
Ik hoef niet te zien wat erin het kastje zit…
Ik voel het iedere dag in iedere vezel van mijn lijf…
Dan sluit ik het deurtje weer gauw…
Het kastje in onze keuken…
Vandaag mag het even open staan….
Het staat dichte deurtje staat voor de onzichtbaarheid…
Want, wat je niet ziet, dat is er niet…
Vandaag mag je een kijkje nemen in de wereld van een onzichtbare ziekte…
De wereld van mijn held…
